Mathilde

large_CV_LEGSKICK.jpg

medium_CV_LEGSKICK.jpg

small_CV_LEGSKICK.jpg

thumbnail_CV_LEGSKICK.jpg

large_CV_LEGSKICK2.jpg

medium_CV_LEGSKICK2.jpg

small_CV_LEGSKICK2.jpg

thumbnail_CV_LEGSKICK2.jpg

Artikelen

large_CV_LEGSKICK_banner2.jpg

medium_CV_LEGSKICK_banner2.jpg

small_CV_LEGSKICK_banner2.jpg

thumbnail_CV_LEGSKICK_banner2.jpg

Beeldcolumnist Mathilde Bindervoet ging naar _If I Had Legs I'd Kick You_ en concludeert: 'Als ik voor m'n rust naar de film zou gaan, zou ik een andere voorstelling kiezen'.

Was getekend: If I Had Legs I'd Kick You? Als ik een stem had zou ik schreeuwen en als ik rust wilde, zou ik naar een andere film gaan

Emin

Jesse

Tessa

Podcasts

Deze podcast extra lang en extra eindejaars, want traditiegetrouw kijken we terug op de beste films van het afgelopen jaar.

Huisje, boompje, filmpje: in de laatste podcast van dit jaar bespreken we het beste van 2025

Neuriënd het nieuwe jaar in met de lekkerste soundtracks van 2025

Jente

Het is uit den boze om een politiek statement te maken op de rode loper van Cannes. Verboden in de dresscode van het filmfestival: sneakers (niet chic), selfies maken op de trap (zorgt voor vertraging), teveel naakt (zorgt voor consternatie, en daarmee vertraging) en elke vorm van protest. Bij de première van zijn regiedebuut _Urchin_ houdt Harris Dickinson zich dan ook netjes aan de regels, in een crèmekleurige blouse. Een dag later verschijnt hij aan de Côte d’Azur met een duidelijker boodschap: een wit t-shirt met in dikke zwarte letters ’LIVING ON THE STREETS IS NOT A LIFESTYLE CHOICE, SUELLA. IT’S A SIGN OF FAILED GOVERNMENT POLICY.’ 

De ‘SUELLA’ _in question_ is Suella Braverman, de Britse voormalig minister van binnenlandse zaken die in 2023 [hardhandig beleid voerde](https://www.theguardian.com/society/2023/nov/10/no-suella-braverman-it-is-not-a-lifestyle-choice-to-be-homeless) tegen tenten op straat. ‘We cannot allow our streets to be taken over by rows of tents occupied by people, many of them from abroad, living on the streets as a lifestyle choice,’ schreef ze op Twitter. Voor wie de boodschap van _Urchin_ had gemist, vat Dickinsons shirt het nog even samen: niemand in Londen slaapt voor z’n lol op straat en een dak boven je hoofd vinden is makkelijker gezegd dan gedaan.

_Urchin_ is in de Engelse volksmond een ander woord voor zwerver, al is de letterlijke vertaling, zee-egel, ook niet ongepast voor hoofdpersoon Mike. De zelfdestructieve twintiger is een stekelig type, gespeeld door Frank Dillane in zijn eerste hoofdrol (misschien ken je hem uit _Fear the Walking Dead_, of van zijn bijrolletje als tiener-Voldemort in _Harry Potter and the Half-Blood Prince_). Mike slaapt op straat, laadt zijn telefoon op in restaurants tot ie weggestuurd wordt en vraagt om kleingeld aan mensen die halsstarrig de andere kant op kijken. ‘Have you heard of Jesus?’ roept een straatprediker voor het portiek waar Mike slaapt, onder een stuk karton. Van de eerste man die een broodje voor hem koopt steelt ie met geweld het horloge. 

Mike zit zichzelf steeds opnieuw in de weg, maar _Urchin_ maakt óók heel duidelijk dat de vicieuze cirkel van zijn dakloosheid absoluut geen _lifestyle choice_ is. Na een kort verblijf in de gevangenis probeert Mike zijn leven weer op de rails te krijgen: hij luistert naar zelfhulptapes en heeft grootse plannen om een limousine-service te beginnen. Toch brengt elke misstap hem weer terug bij af, en blijkt de Britse bureaucratie ook niet bepaald behulpzaam. Hoe meer tijd we met Mike doorbrengen, des te duidelijker het wordt dat zijn leven een vrije val zonder vangnet is. Dickinson, die op 17-jarige leeftijd van school ging en bijna overwoog om bij de marine te gaan, weet hoe belangrijk zo’n vangnet kan zijn. ‘Ik had een netwerk, familie bij wie ik op de bank kon slapen. Maar er zijn ook mensen zoals Mike van wie ik weet dat ze uit goede gezinnen komen, die veel mensen in hun leven hebben, maar die die steun alsnog niet krijgen. Of die hun netwerk hebben uitgeput.’

Regisseur Dickinson en hoofdrolspeler Dillane werken allebei bij liefdadigheidsinstellingen voor en met dak- en thuisloze mensen. Niet alleen ter voorbereiding op de film, maar ook nu nog. Dillane: ’Ik heb vrienden in verschillende situaties en probeer veel tijd met mensen op straat door te brengen. Een groot deel van Mikes verhaal draait om uithoudingsvermogen. Je moet dealen met het weer, een zware tas, natte schoenen, luizen. Dat zijn hele diepgewortelde, lichamelijke ervaringen. Hij is constant _on edge_. Er waren veel dingen die ik fysiek moest begrijpen, in plaats van intellectueel. Je moet er niet teveel over nadenken.’ 

Die instinctieve benadering is ook terug te zien in Dickinsons regiestijl. Het verhaal van Mike roept meteen vergelijkingen op met het sociaal-realisme van Mike Leigh, Ken Loach en Andrea Arnold, films als [_Naked_](/naked) of [_I, Daniel Blake_](/i-daniel-blake). _Urchin_ treedt in de voetsporen van die Britse filmtraditie, maar dwaalt ook direct weer van de gebaande paden af met surrealistische droomscènes. Dickinson: ‘Het zijn ontsnappingen aan de realiteit. Ik hou van het idee dat er een versie van ons gedrag is die volledig onderbewust is. Een manier waarop je door de wereld beweegt zonder te begrijpen wat er gebeurt. Mensen zijn geen eenvoudige wezens en film is het ultieme medium om dat uit te drukken, op een manier die onbegrensd en niet intellectueel is.’

>Als je de film uit loopt en denkt: fuck hem en fuck mensen zoals hij, dan zegt dat meer over jou, toch?

Voor _Urchin_ kreeg Harris Dickinson in Cannes de FIPRESCI-prijs van de internationale filmpers, Frank Dillane nam de prijs voor beste acteur in het Un Certain Regard-programma mee naar huis. Als we de twee een paar maanden later in een hotel in Gent spreken, vliegt het gesprek alle kanten op: van religie en politiek tot kledingkeuzes en de Y2K-bangers op de soundtrack.

**Het is een gewaagde keuze om een verhaal over dakloosheid te vertellen vanuit iemand als Mike, een personage dat zichzelf vaak dwars zit en soms gewoon een lul is. Zijn jullie ooit bang geweest dat de kijker Mike niet leuk genoeg zou vinden om sympathie voor hem op te brengen?**

Frank Dillane: ‘Het verbaast me altijd als mensen dat zeggen.’

Harris Dickinson: ‘Luister – Frank is héél defensief over Mike. Daarom geeft ie ook zo’n goeie performance.’

FD: ‘Armoede heeft een eigen taal. We kunnen hier wel zitten praten over wat moreel juist is en wat niet, maar als je in een andere situatie zit moet je het doen met _the cards you’ve been dealt_. Mike is kortzichtig, maar ik ben me ook heel bewust van de omstandigheden die hem naar dat punt hebben gebracht. Dan voelt het stelen van een horloge als de enige optie.’

HD: ‘Mike maakt niet altijd de beste keuzes, hij behandelt anderen niet goed. Maar we probeerden ervoor te zorgen dat zijn beslissingen onze liefde, empathie en begrip waardig werden. Als je de film uit loopt en denkt: fuck hem en fuck mensen zoals hij, dan zegt dat meer over jou, toch? Er zijn vast monsters die geen empathie voor hem kunnen opbrengen, ook al is het voor míj duidelijk dat Mike alles uit zelfbescherming doet.’

FD: ’De kijker is vaak met andere dingen bezig dan je denkt. Zolang ze het personage kunnen begrijpen, gaat het publiek met je mee.’

HD: ‘In de filmtraditie is de hoofdrol vaak iemand die zich ethisch ‘correct’ gedraagt. Ik ben meer geïnteresseerd in een personage als Mike, met wie je tot de nuance komt van hoe een écht persoon is. Ik vind Mike een held, maar hij heeft geen _hero’s journey_.’

**Je had hem de verhaallijn van een held kunnen geven, met een _redemption arc_ en een _happy end_.**

HD: ‘Het voelde onverantwoord om zo met het issue om te gaan, en met alle Mikes van deze wereld. Om te doen alsof dit pad een happy end heeft. Natuurlijk zijn die verhalen er ook, daar ben ik niet cynisch over, maar je leert meer over dit probleem als we het minder traditioneel aanpakken.’

**Ondanks zijn beperkte middelen heeft Mike een hele eigen, preppy stijl. We zien hem nooit in een versleten hoodie of joggingbroek, en als hij eindelijk wat geld heeft koopt ie een vintage paar slangenleren loafers. Hoe creëer je de garderobe van een personage dat geen kledingkast heeft?**

HD: ‘Je ziet Mike gedurende de film zijn eigen stijl, zijn ijdelheid en zijn lichaam ontdekken. We hebben het veel gehad over _hoeveel_ kleding hij zou hebben. Daar wilde ik pragmatisch en realistisch in zijn. Sommige _charity shops_ in Engeland verkopen dingen voor één pond – voor een tientje heb je dan een hele garderobe.’ 

FD: ‘Ik heb lang nagedacht over hoe Mike eruit zou willen zien, wie hij ambieert te zijn op de momenten dat het kan. En ik dacht dat hij waarschijnlijk zou willen lijken op een soort… weet je hoe rugbyers zich kleden als ze naar de pub gaan? In bootcut spijkerbroeken en een goed shirt, met een polokraagje. Typisch Engels. We wilden inderdaad niet dat ie in een Adidas-jasje zou rondlopen. Dat voelde te _obvious_.’

HD: ‘De loafers zaten trouwens al vanaf het begin in het script.’

**Inclusief slangenprint?**

‘Yep.’

**Het past wel in het plaatje dat Mike van zichzelf heeft. Hij luistert naar cd’s over zelfontwikkeling, hij wil een limousine-service beginnen – eigenlijk wil ie heel graag slagen in het systeem dat hem steeds weer in de steek laat.**

HD: ‘Mike is iemand die zijn best doet. Hij wil zichzelf verbeteren, zelfs als ie recht tegenover zijn demonen komt te staan. Ook als het moeilijk wordt. Hij heeft hoop. Dat zit denk ik in ons allemaal.’

FD: ‘Mike heeft ambities. Hij is sluw en efficient. Hij is niet van gisteren.’

**De scène waarin Mike/Frank zijn onvergetelijke karaoke-versie van Atomic Kittens _Whole Again_ zingt is het emotionele hoogtepunt van de film. Hoe was die dag op de set?**

HD: ‘We hadden geluk dat we veel van de nummers uit het script ook echt in de film konden krijgen. Ik moest er een paar schrappen omdat het te duur werd, maar Atomic Kitten… Atomic Kitten heeft een speciaal plekje in mijn hart. Het is een beetje nostalgisch, een beetje _cheesy_, maar ook heel sentimenteel en krachtig. Dus ik wist dat het mooi zou werken. Maar Frank maakt de scène. Ik heb eigenlijk alleen maar gezegd: speel het serieus. Zing alsof het belangrijk voor je is. We draaiden een lange take en kwamen bij het crescendo van het nummer, en Frank kreeg een emotionele respons die hij vervolgens inhield. Het veranderde van verdriet in vreugde en weer in melancholie. Het was zoveel tegelijkertijd, en het was allemaal echt. Ik kan niet zeggen dat ik van tevoren wist dat dat zou gebeuren.’

FD: ‘Je moest me ook een beetje terughouden. De eerste paar takes bleef ik steeds huilen omdat het zo triest voelde, en moest Harris tegen me zeggen van: kom op man.’

**Het is Atomic Kitten, ook weer niet zó sad.**

FD: ‘Het is ook zo’n typisch karaoke-lied. Maar als je Mikes verhaal hebt gevolgd ligt het ingewikkelder. Het is alsof ie zich afvraagt: ben ik ooit echt gelukkig geweest? Wat is dit voor gevoel? Het is het gelukkigste moment van zijn leven, verwikkeld met het tegenovergestelde: realiseren hoe verdrietig hij al die tijd is geweest.’

**_Urchin_ begint en eindigt met religie. In de openingsscène zien we een predikant op straat luidkeels het woord van God uitdragen terwijl Mike probeert te slapen. Waarom was het belangrijk om dat onderdeel van de film te maken?** 

HD: ‘Die scène is iets waar ik zelf ooit getuige van was. Iemand lag te slapen in een deuropening en een paar meter verderop stond iemand anders te prediken. Steeds luider en luider. Het was vroeg in de ochtend en diegene kon niet inzien dat er iemand probeerde te slapen, dat het gewoon onbeleefd was.’

>Mensen kunnen het fundamentele geloof hebben dat deze issues niet bestaan, dat iemand die dakloos is daarvoor kiest…

‘Prediken is letterlijk: schreeuwen totdat iemand een dogma begrijpt. Ik houd van religie en vind het interessant, maar ik wil niet verteld worden wat ik moet denken. Er zijn veel momenten in de film waarop je je afvraagt: welk idee volgt Mike na? Wat voor spiritualiteit zit er in hem? En uiteindelijk heeft dat niks te maken met institutionele religie. Het is een instinctieve, natuurlijke spiritualiteit. De scènes aan het eind zijn ook meer gebaseerd op heidense religie en folklore.’

**Nu jullie je zo verdiept hebben in dit onderwerp, vrijwilligerswerk doen en zoveel tijd met ervaringsdeskundigen hebben doorgebracht…**

FD: ‘Wat zijn we eigenlijk fantastisch, _oh my god_.’

**Geeft het hoop, als je nadenkt over dakloosheid of de wooncrisis, of juist niet?**

FD: ‘Ik weet niet zo goed welke kant de wereld op gaat. De kloof tussen arm en rijk wordt alleen maar groter, mensen schuiven meer en meer op naar rechts, er is meer verdeeldheid. Ik wil vooral niet kil en ongevoelig worden.’

HD: ‘Het is makkelijk om de hoop op te geven en gedemotiveerd te raken. Dakloosheid is het gevolg van ongelijkheid, en ongelijkheid is het gevolg van heel veel andere dingen op veel hogere niveaus. Je kan beleid steunen, petities tekenen, de straat op gaan. Maar ik denk dat Frank en ik dit werk graag doen omdat het acuut voelt, het is een directe connectie. Dát brengt verandering teweeg: dagelijks contact leggen met mensen die dat misschien niet zo vaak krijgen. En ik heb de hoop dat er altijd een deel van onze samenleving om anderen zal geven.’

FD: ‘Je tijd is het belangrijkste. Daadwerkelijk bij mensen langsgaan en dingen doen, in plaats van investeren in een ongrijpbaar iets.’

HD: ‘En educatie. Mensen kunnen het fundamentele geloof hebben dat deze issues niet bestaan, dat iemand die dakloos is daarvoor kiest… Maar als je met ze gaat zitten en zij ervoor open staan, kan je ze onderwijzen over alle systematische dingen die bijdragen aan die problematiek. Ik denk dat dat meningen kan veranderen. Maar ik denk ook dat veel mensen geen zin hebben om opnieuw naar hun perspectieven en meningen te kijken.’’


FD: ‘Ik ben er ook van overtuigd dat het makkelijker is om empathie voor anderen op te brengen als je je hart een beetje openstelt voor leed.’

HD: ‘Dus, wij stellen ons verkiesbaar.’

Interviews

Op het Filmfestival van Gent spreken regisseur Harris Dickinson en acteur Frank Dillane over _Urchin_, het stylen van iemand die dakloos is en Atomic Kitten zingen in de karaokebar.

Harris Dickinson en Frank Dillane over Urchin: 'Mensen zijn geen eenvoudige wezens en film is het ultieme medium om dat uit te drukken'

Op de avondmarkt van Taipei kan je alles vinden. Magische sponzen, bedelarmbandjes, snelladers en pluizige sleutelhangers: alles wat je niet nodig hebt, maar wat sierlijk glittert en glinstert onder het neon-licht van kunstmatig verlangen. In _Left-Handed Girl_ beleven we de markt vanuit de ogen van de vijfjarige I-Jing, wiens moeder zich drie slagen in de rondte werkt in haar noedelkraam om het gezin te onderhouden. Zowel I-Jing als haar tienerzus I-Ann komen af en toe helpen, terwijl die laatste ook een baantje in een dubieuze betelnootzaak heeft. Alle drie hebben ze hun eigen problemen: moeder Shu-Fen moet de schulden van haar ex betalen, I-Ann heeft een semi-verveelde affaire met haar baas en I-Jing krijgt van haar traditionele opa te horen dat ze haar linkerhand niet meer mag gebruiken, omdat deze door de duivel bezeten is. 

Op het filmfestival van Cannes vertelt de Taiwanees-Amerikaanse filmmaker Shih-Ching Tsou aan een groepje journalisten hoe haar eigen familiegeschiedenis de impuls gaf voor het script: ‘Het verhaal begon bij mijn eigen opa die me vertelde dat de linkerhand de hand van de duivel is, en me vroeg deze niet te gebruiken. Toen hij me dat vertelde begreep ik het niet, want ik was niet linkshandig. Ik bleek al ‘gecorrigeerd’ toen ik nog veel jonger was, en ik wist het niet eens.'

Tsou groeide op in Taipei en vertrok rond de eeuwwisseling naar New York om een master in Media Studies aan The New School te volgen. Daar ontmoette ze Sean Baker, wat het begin zou zijn van een jarenlange samenwerking. Tsou produceerde onder andere zijn populaire indie-films _Tangerine_ (2015), _The Florida Project_ (2017) en _Red Rocket_ (2021). Ondertussen bleef ze denken aan haar eigen verhaal en lukte het haar een paar jaar geleden om _Left-Handed Girl_ ook echt te gaan maken. ’Na twintig jaar gewerkt te hebben aan films van anderen, voelt dit als de herstart van mijn eigen carrière als regisseur.’

Met haar eigen realistische stijl maakte ze van _Left-Handed Girl_ een slice-of-life drama, dat meandert door thema’s zoals seksisme, schaamte en traditie binnen de Taiwanese samenleving. Door het jeugdige perspectief en het sublieme acteerwerk van Nina Ye als de kleine I-Jing doet de film denken aan de Taiwanese klassieker _Yi Yi_, terwijl de film net als _Tangerine_ volledig opgenomen is op iPhones. Ook is de samenwerking met Baker voor deze film doorgezet: hij produceerde ‘m, schreef mee aan het scenario en liet zijn signatuur achter in de montage. 

**Je werkt al jaren samen met Sean Baker. Het script van _Left-Handed Girl_ was het eerste project waarvoor jullie de handen ineen sloegen. Waarom is het zo lang op de plank blijven liggen?**

‘Toen ik Sean in 1999 ontmoette tijdens een montageklas, klikten we omdat we allebei van Dogma 95-films houden. We hebben dezelfde filmsmaak en esthetische sensibiliteit, en houden van wereldcinema. Toen ik hem mijn duivelshand-verhaal vertelde, dacht hij meteen dat er iets in zat en dat we er iets van konden maken. Dus gingen we in 2001 naar Taiwan, maakten daar een paar foto-stills en verwerkten die tot een korte trailer. Maar het project kostte te veel geld om echt te kunnen starten. We gingen terug naar New York en maakten in 2003 samen _Take Out_ voor 3000 dollar. Vanaf dat moment wisten we dat het mogelijk was om met z’n tweeën een film te maken.’ 

‘Nadat Sean zijn film _Prince of Broadway_ in 2010 had afgerond, dachten we opnieuw: we moeten _Left-Handed Girl_ maken. We gingen terug naar Taiwan en verbleven er een maand, op zoek naar locaties. We vonden de avondmarkt waar we de film hebben opgenomen, en zagen een klein meisje dat daar rondrende en iedereen kende. Haar moeder had een noedelkraam en nam haar elke dag mee. We vonden het heel schattig en écht Taiwanees. Met dat meisje in ons achterhoofd hebben we een eerste versie van het script in elkaar gezet.’

‘In 2010 was het script af, maar zochten we nog steeds naar geld. Het bleek erg moeilijk omdat het een anderstalige film is [de film is gesproken in het Mandarijn, red.]. Uiteindelijk bracht _Red Rocket_ (2021) ons naar Cannes, en daar vonden we nieuwe geldschieters en producenten. Daarna ging ik terug naar Taiwan, diende een aanvraag in bij het filmfonds van de Taiwanese overheid en het Taipei Film Commission Filmfonds, en zo hebben we de film na al die tijd kunnen maken.’ 

**Een groot deel van de film speelt zich af op een van de bruisende nachtmarkten van Taipei. Waarom koos je dit als decor koos voor je verhaal?**

‘Tijdens de pre-productie herontdekte ik Taiwan. Ik zag allemaal van die typisch Taiwanese dingen en kreeg zin om de wereld mijn thuisland te laten zien. De avondmarkt is echt een essentieel element van de samenleving, omdat het zo’n belangrijke gemeenschappelijke ruimte is. Iedereen gaat erheen om dingen te kopen, te eten of om er rond te hangen. En natuurlijk is het is ook bijzonder kleurrijk, heel uniek en mooi op beeld. Deze film is een soort liefdesbrief aan Taiwan, aan mijn herinnering aan hoe ik daar ben opgegroeid.’

>Je blijft niet zomaar dezelfde traditie volgen omdat het simpelweg traditie is, je moet nadenken over wat er achter die traditie zit

**Wat het een grote uitdaging om op zo’n drukke en levendige plek te filmen?**

‘Sean en ik proberen altijd met een kleine crew te werken, omdat we weten dat dit de enige manier is om iets zo echt en authentiek mogelijk te filmen. Toen we naar de avondmarkt gingen, hadden we de eerste dag twintig teamleden bij ons. We konden helemaal niets opnemen, omdat iedereen stopte en naar ons keek. Dus de volgende dag zei ik tegen een deel van de crew: vandaag blijven jullie allemaal weg. Bij de tweede poging waren we met z’n vijven op de set en probeerden we zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Niet alleen omdat we het geld niet hadden om de straat af te sluiten, maar ook omdat we juist echte mensen wilden filmen. Dat is de enige manier om de echte avondmarkt te laten zien.’ 

**Hoe hebben jullie de cast bij elkaar gezocht?**

‘_Street casting_ is een heel belangrijk onderdeel van ons proces. Maar ik woon in New York en het was moeilijk om voor langere tijd naar Taiwan te gaan en op die manier mensen te zoeken. Dus toen ben ik gaan kijken op Instagram. Daar vond ik Shih-Yuan Ma, die de grote zus speelt. Zij heeft nog nooit eerder geacteerd en levert zo'n ongelofelijk prachtige performance.’  

‘Voor de rol van het kleine meisje hebben we eerst iemand geprobeerd te vinden via diverse social media-berichten. Ik heb waarschijnlijk tussen de 90 en 100 auditie-tapes bekeken, maar dat liep op niets uit. We vonden Nina Ye uiteindelijk via een aanbeveling van een casting-agent voor commercials. Omdat Nina al in reclames had gespeeld, wist ze wat ze voor de camera moest doen. Ze heeft een geweldige aanwezigheid op beeld.’

‘Janelle Ti, die de moeder speelt, is een gevestigde naam. Ze begon ooit als model en werd daarna tv-actrice. Op een dag zag ik een interview met haar waarin ze zei dat ze een rol wilde vinden die haar echt uitdaagde, dus daarom heb ik contact met haar opgenomen.’

**De drie vrouwen lopen niet alleen tegen de grenzen van het seksisme van de traditionele samenleving aan, maar hebben ook onderling wat uit te vechten.**

‘Elk personage in de film is geïnspireerd door echte mensen in mijn leven of door verhalen die ik hoorde van vrienden of van familie. Sommige verhalen zijn daadwerkelijk in mijn eigen familie gebeurd. Ik wilde de echte relaties binnen een familie laten zien. Vooral aan het einde, als het lijkt alsof er niets is gebeurd – het gaat weer terug naar normaal. Ik denk dat dat nu eenmaal is hoe een gezin werkt. We maken ruzie, maar de volgende dag weet je dat je nog steeds van elkaar houdt, toch? Ik wil laten zien hoe dit een dynamiek is die iedereen doormaakt.’

‘De film is tegelijkertijd een commentaar op hoe vrouwen leven in een samenleving waarin mannen altijd een voorkeursbehandeling krijgen. Wanneer je trouwt bijvoorbeeld, maak je geen deel meer uit van de familie. Als dochter krijg je geen erfenis, omdat je kinderen niet dezelfde achternaam zullen dragen als de zoon. Ik wil dat mensen daarover nadenken. Je blijft niet zomaar dezelfde traditie volgen omdat het simpelweg traditie is, je moet nadenken over wat er achter die traditie zit.' 

>Deze drie personages zijn op hun eigen manier deel van mij, en het maken van deze film was daarom een soort helende reis

'Het zijn niet alleen de mannen die erop uitgaan en geld verdienen en het gezin in hun levensonderhoud voorzien: de maatschappij is veranderd. Ik wil dat het publiek daarover nadenkt en hun eigen traditie vormgeeft, iets dat eerlijker is voor iedereen.’ 

**In die 20 jaar dat je dit verhaal bij je gedragen hebt, ben je zelf natuurlijk ook veranderd. Heeft dit invloed gehad op het maakproces?**

‘Deze drie personages zijn op hun eigen manier deel van mij, en het maken van deze film was daarom een soort helende reis. Het kleine meisje dat werd verteld dat de linkerhand de hand van de duivel is, is een jeugdherinnering van mij. De oudere zus staat voor het deel van mij dat als tiener in opstand kwam tegen alle tradities. Toen ik opgroeide zei mijn moeder altijd dat ik lange mouwen moest dragen omdat mijn huid niet donker mocht worden, dat soort dingen. Ik rebelleerde tegen alles waarvan ze zei dat ik het niet mocht doen. En dan de moeder… ik heb nu zelf een dochter die negen jaar oud is. Ik denk dat juist het opgroeien in Taiwan mij heeft geleerd wat ik _niet_ met mijn dochter moet doen. Ik wil dat ze vrij kan opgroeien en alles op haar eigen manier kan ervaren.‘ 

Na jarenlang te hebben gewerkt voor en met regisseur Sean Baker (_Tangerine, Anora_), maakt de Taiwanees-Amerikaanse schrijver, producent en editor Shih-Ching Tsou nu eindelijk haar solo-regiedebuut. 

Regisseur Shih-Ching Tsou over Left-Handed Girl: 'Deze film is een liefdesbrief aan Taiwan en hoe ik daar ben opgegroeid'

Linda (Rose Byrne) probeert voor haar zieke kind te zorgen terwijl de rest van haar leven op instorten staat, in deze superstressvolle film van Mary Bronstein. Winnaar van de Zilveren Beer voor beste hoofdrol op het filmfestival van Berlijn.

Druk hebben we het allemaal wel eens – zeker in december – maar niets kan tippen aan de to-do-lijst van Linda (Rose Byrne), lijdend voorwerp in _If I Had Legs I'd Kick You_. Ze moet haar zieke dochtertje aan het eten krijgen, de strenge blikken ontwijken van de artsen die het meisje proberen te behandelen,'s nachts haar sondevoeding  bijvullen, de telefoon opnemen als haar man zich op afstand ergens mee wil bemoeien, een doorgedraaide hamster in leven houden, geduldig luisteren naar haar patiënten (Linda is een slecht betaalde psychotherapeut),  en – wat de hel? – dealen met een reusachtig, kosmisch en bodyhorror-achtig gat in het plafond van haar slaapkamer. Tijd om na te denken heeft Linda niet, maar af en toe, middenin de nacht, als er niemand is om haar lastig te vallen, zoekt ze het gat op. Ze kijkt omhoog en staart de donkerte in, speurend naar * iets *. Als wij een reusachtig, kosmisch en bodyhorror-achtig gat waren, zou je diep verstopt in ons de woorden * GA. NAAR. IF I HAD LEGS I'D KICK YOU. * kunnen vinden. Je krijgt misschien stress van deze overweldigende film, maar geen spijt. Wie weet vind je ergens in de chaos een verloren stukje van jezelf. Kan dat ook weer van je lijstje.

Je krijgt misschien stress van deze overweldigende film, maar geen spijt. Wie weet vind je ergens in de chaos een verloren stukje van jezelf.

Linda (Rose Byrne) probeert voor haar zieke kind te zorgen terwijl de rest van haar leven op instorten staat, in deze superstressvolle film van Mary Bronstein.

Was getekend: If I Had Legs I'd Kick You? Als ik een stem had zou ik schreeuwen en als ik rust wilde, zou ik naar een andere film gaan

Gerelateerde films

If I Had Legs I'd Kick You

Laatste artikelen

Huisje, boompje, filmpje: in de laatste podcast van dit jaar bespreken we het beste van 2025

Neuriënd het nieuwe jaar in met de lekkerste soundtracks van 2025

Harris Dickinson en Frank Dillane over Urchin: 'Mensen zijn geen eenvoudige wezens en film is het ultieme medium om dat uit te drukken'

Regisseur Shih-Ching Tsou over Left-Handed Girl: 'Deze film is een liefdesbrief aan Taiwan en hoe ik daar ben opgegroeid'