De jonge journalist die in de openingsscène probeert Sandra (een succesvol romanschrijver) te doorgronden, komt bedrogen uit. De sterauteur gaat er goed voor zitten in haar Franse chalet: ze geeft geen enkel zinvol antwoord en maakt van de journalist haar persoonlijke een speelbal. Ze begint zelfs openlijk met haar te flirten, waarop echtgenoot Samuel, die boven zit en een instrumentale versie van 50 Cent’s P.I.M.P. keihard op repeat heeft staan, de muziek nog een tandje harder zet.
Niet lang daarna – de journalist is vertrokken met een ogenschijnlijk nutteloze audio-opname op zak – is Samuel dood. Hij wordt gevonden in de sneeuw door zijn zoontje Daniel, die net een rondje heeft gelopen met de hond. Sandra was thuis, maar toont zich net zo geschokt als het kind. Ze heeft niets gezien. Is Samuel gevallen? Sprong hij? Of werd hij door zijn vrouw van de balustrade geduwd? Hun huwelijk was geen sprookje, dus ja, in theorie zou dat kunnen. En zo, ook omdat de doodsoorzaak niet precies kan worden vastgesteld, belandt Sandra als moordverdachte in het beklaagdenbankje. Volgens de openbaar aanklager zou ze niet alleen een moordenaar zijn, maar ook een verschrikkelijke echtgenoot. Een slechte moeder zelfs.
Triet: ‘Dat is typisch voor de rechtspraak: als er een gebrek aan bewijs is, ga je in de rondte kijken. En als je dat doet bij een vrouw, belandt je bij haar privéleven, haar gewoontes, haar seksleven. Maar dat is geen neutrale aanpak, dat is misogyn.’
Sandra staat niet alleen terecht voor moord, maar ook voor wie ze is. Als vrouw, als moeder.
‘Ik hoor van veel mensen dat het personage niet likeable is. Daar zit iets van een veroordeling in. Een veroordeling van het soort moeder dat ze is. Ze is unapologetic. Ze vraagt niet om dingen, ze neemt ze. Ze vervult haar verlangens en staat voor haar ambities in het leven. Dat is ook een manier om een moeder te zijn.’
Ik vroeg me af of het oké was dat we de muziek van 50 Cent koppelden aan misogynie, maar dat bleek geen enkel probleem
Heeft u de rol speciaal voor Sandra Hüller geschreven?
‘Als ik schrijf hoor ik altijd stemmen – niet als Jeanne d'Arc, maar toch: ik hoor stemmen. En hier hoorde ik Sandra’s stem. Ik wist precies hoe ze mijn teksten eigen zou maken, en ermee aan de haal zou gaan. Ik ben ook gefascineerd door haar fysieke kracht. Die is heel authentiek; de manier waarop ze iets kan belichamen. Ze is mysterieus zonder mysterieus te doen. Zo is ze gewoon.’
Triet schreef Anatomy of a Fall samen met haar partner Arthur Harari, die zelf ook regisseur is (in 2021 draaide zijn film Onoda: 10,000 Nights in the Jungle in Cannes), en met wie ze twee kinderen heeft. Ze vroeg Harari bij het project vlak voordat de pandemie losbarstte. Wat bedoeld was als kort project, duurde plotseling maanden.
Triet: ‘Het was een spontaan idee geweest, en pas later had ik door hoe ironisch het was, dat wij als koppel aan het schrijven waren over de val van een ander koppel. Dat was vreemd, maar we deden het. Iedereen had zijn eigen lockdown en dit was de onze. Arthur is ook regisseur, dus hij had ook visuele ideeën. Maar de keuzes die we samen maakten, hadden uiteindelijk alleen met het scenario te maken. De grootste discussie ging over de ruzie-scène. Ik wilde die zelf schrijven, en het was aan hem om daar omheen te werken.’
