Het is in de film soms lastig om onderscheid te maken tussen wat echt is, en wat jullie hebben nagespeeld.
Chris: ‘Ik zou je geen exacte percentages kunnen geven, maar er zit een verrassende hoeveelheid ‘echt’ materiaal in de film. Bijvoorbeeld het stuk waarin Dokter Harris de jongens onder narcose brengt, en ik de naalden vasthoud. Dat vind ik ongelofelijk om te zien. Ik was zelf helemaal vergeten dat er toen een camera draaide! Ik zag die beelden pas voor het eerst in de bioscoop. En alle beelden van de jongens in de grot zijn ook echt – dat ze eten krijgen, met elkaar praten, een motivatie-oefening doen. De Thai Navy SEALs hadden ook veel beeldmateriaal. De enige stukken die zijn nagespeeld zijn de duikstukken.’
Connor: ‘We hebben de duikstukken nagespeeld in Pinewood Studios [waar onder andere ook de James Bond-films worden opgenomen, red.], met precies dezelfde uitrusting als tijdens de reddingsactie. We wilden dat het zo authentiek mogelijk was.’
In plaats van dat Chai en Jimmy ons regisseerden, lieten wij hén zien hoe het gegaan is
Chris: ‘In plaats van dat Chai en Jimmy ons regisseerden, lieten wij hén zien hoe het gegaan is. We hebben ze verteld hoe de grot eruitzag, waar het touw zat waar we ons aan vasthielden, welk materiaal we gebruikten. We hebben niks geacteerd – en dat is maar goed ook, we zijn natuurlijk geen acteurs. We zitten gewoon in het moment, we beleven het.’
Op één punt in de documentaire worden de jongens onder narcose gebracht. Er waren twijfels of ze dit wel zouden overleven. Ik vond het best heftig om toe te kijken hoe ze onder zeil worden gebracht. Welke scène greep jullie zelf het meeste aan?
Chris: ‘Het was een openbaring om alles vanuit het perspectief en de mindset van de andere duikers te zien, en te horen waar ze doorheen gingen. Zelf vond ik de meest aangrijpende scène een interview met Dokter Harris. Hij krijgt op een bepaald punt slecht nieuws van het thuisfront. Wij waren er natuurlijk bij toen dit gebeurde, maar het raakte me om hem dat te horen vertellen, met tranen in zijn ogen.’
Connor: ‘Voor mij geldt eigenlijk hetzelfde. Dokter Harris ging in een korte tijd van de highest high naar de lowest low. Dat is zwaar om te zien.’
Waarom besloten jullie überhaupt om deel uit te maken van het reddingsteam?
Connor: ‘Tja... waarom niet?’
Chris: ‘Grotduikers komen van over de hele wereld, en meedoen aan zo’n reddingsactie is altijd op vrijwillige basis. Dat zegt genoeg over de wil van de mens om anderen te helpen, vooral als zij in die situatie iets unieks te bieden hebben. Elkaar willen helpen zit in onze natuur. Maar het betrof hier natuurlijk ook een heel specifiek scenario waarin alleen een bepaalde groep mensen iets bij kon dragen in het water. Je biedt je dienst dan bijna instinctief aan.’
Connor: ‘Er was totaal geen druk van buitenaf. Er wordt altijd gevraagd of je je er comfortabel bij voelt. Maar je weet hoe bruikbaar jouw specifieke skills zijn in deze situatie. Je hebt jaren in precies dit soort omgevingen gedoken. Daar raak je heel bedreven in. Het duiken zelf was dus makkelijk. Maar dat doen met een kind erbij, dat was next level. Uiteindelijk was de hamvraag: waarom zou ik het níet doen? Daar was geen logisch antwoord op. Ik kan dit. Ik kan helpen. Dus waarom niet?’