Sabine: ‘Het een hoeft het ander ook niet uit te sluiten.’
Sabine: ‘We houden van een soort ellendigheid die ons troost geeft. Kom hier dat ik u kus is geen film waar je heel blij van wegloopt, maar ik denk wel dat het in zekere zin troostend is. Het is zwaar, maar zo zijn wij mensen – ons werk moet echt over mensen gaan. Die herkenbaarheid, dat vinden we belangrijk. Deze film voelt wel veel kwetsbaarder dan Ne me quitte pas, en daarom is het ook spannender.’Niels: ‘We zijn net begonnen aan het schrijven van een fictieserie, maar dat staat nog aan het begin. En ik heb weer een documentaireplan ingediend. Wat betreft onze thematiek: de antihelden blijven terugkeren. Blijkbaar zijn we geïnteresseerd in underdogs. De onontkoombaarheid van je verleden, wat bij Bob en Marcel (de vrienden uit Ne me quitte pas, red.) ook het geval was.’
Niels: ‘Kom hier dat ik u kus is moeilijker uit te leggen. Een verhaal over een meisje dat over zich heen laat lopen, dat brengt mensen nou niet direct op de been om naar de film te gaan. Er zitten weinig grappen in, het is pijnlijker.’
Sabine: ‘Daarentegen is dit waarschijnlijk het grootste publiek dat wij ooit zullen bereiken. Met deze titel weet je dat er mensen gaan komen. Maar wij willen geen grote commerciële producties doen. We maken natuurlijk film, we willen een publiek, maar het zou niet fijn zijn om in een positie te komen waarin je dingen moet maken of met bepaalde acteurs moet werken omdat je daarmee een groter publiek bereikt. We willen dat het maakproces in dienst staat van het verhaal, van de film. Elk project heeft zijn eigen traject.’
We houden van een soort ellendigheid die ons troost geeft
Niels: ‘Wij zijn heel gezegend met de manier waarop we nu kunnen werken. Het belangrijkste is dat we een manier van werken hebben gevonden die je kunt doorzetten en finetunen, en daardoor steeds mooie dingen blijft maken omdat dat je een sterke basis hebt. Ik hoop dat we de volgende keer weer meer tijd krijgen om onze film te maken. Meer draaidagen. In tijd zit alles.’
Het klinkt alsof jullie samen één regisseur zijn.
Niels: ‘Onze smaken vallen goed samen. Wij kijken al tien jaar dezelfde films. Deze draaiperiode hebben we wel vier dagen knallende ruzie gehad op de set. Voor ons is iets pas goed als we het allebei goed vinden – dat is het omgekeerde van een concessie.’
Sabine: ‘Bij Ne me quitte pas kenden we elkaar pas net en konden we elkaar echt saboteren. Als Niels iets ging draaien, hing ik de microfoon in beeld, zodat we die scène niet konden gebruiken, of als ik een scène had bedacht ging hij zo kut draaien dat we het weg konden gooien.’
Niels: ‘We hadden nog een beetje een ego-probleem.’
Sabine: ‘We hebben op een bepaald moment besloten: we gaan voor Kom hier dat ik u kus alles proberen. Als Niels iets bedenkt en ik vind het niet goed, dan probeer ik mezelf aan de kant te zetten om hem een kans te geven, en andersom. De structuur van het boek gaf ons de mogelijkheid om naast elkaar te werken: ik deed een hoofdstuk en Niels deed een hoofdstuk, en dan maakten we aantekeningen bij elkaars werk.’