In Singel 39 is alles stralend en zonnig en opgeruimd, én gay

Deze week ging ik alweer naar een film met Waldemar Torenstra in de hoofdrol. Eerst Baantjer, nu dit. Je vraagt je misschien af: gaat het wel goed met Fien? Maar wees gerust. Ik ben gewoon even in de Nederlandse film gedoken deze maand, om eens te kijken hoe dat filmlandschap eruitziet. Ik word niet betaald door de Nederlandse filmindustrie, Cineville ook niet, dat je het even weet (ik word trouwens ook niet betaald door Transavia, in tegenstelling tot de makers van Singel 39).

Waldemar voor de tweede keer in twee weken, dus: het is toch wel jammer dat Nederland maar veertien acteurs telt (dit had ik in mijn vorige column ook geschreven, maar dat heeft mijn redacteur eruitgehaald – censuur! – maar goed, ik hou stug vol want het blijkt maar weer eens). Gelukkig is Waldemar wel een goeie. Deze keer is ‘ie de nieuwe buurman van Lies Visschedijk.

In Singel 39 speelt Visschedijk de 39-jarige Mo, een hartchirurg met een enorm huis aan de Haagse Singel en een zeer succesvolle carrière. Ze heeft een collega-with-benefits in de vorm van een Canadese chirurg/totale gladjakker, geen behoefte aan een man of kinderen, want, zoals ze het zelf zegt terwijl ze op haar bank ploft in haar VT Wonen-interieur: ‘Wie doet me wat?’ Maar dan staat Max voor de deur. Uitzonderlijk knap en charmant, én ook nog eens een kunstenaar! (Hoewel de praktisch ingestelde Mo het “kunst”, inclusief aanhalingstekens noemt.) Max huurt een deel van Mo’s huis en brengt wat joie-de-vivre in haar leven, en ze merkt steeds vaker dat haar single (Single! Singel! Snap je ‘m?! Haha!) bestaan toch niet zoveel voldoening geeft, en haar leven met Max wél.

Blauwe ogen, blauwe kleren in Singel 39

Maar dan dient het probleem zich aan: Mo – ze heet trouwens eigenlijk Monique – heeft geen gaydar. Want Max is dus homo. Ik zou zelf het woord homo niet snel schrijven of gebruiken, maar in deze film is het woord homo alomtegenwoordig. Max zegt zelfs ergens in de film: ‘Ik ben een homoseksueel.’ Echt waar, het woord homoseksueel valt, als zelfstandig naamwoord! Ik vind dat zeer onrealistisch, maar goed, wel meer aan deze film is onrealistisch en daar heb ik ook gewoon overheen gekeken.

Als ík iets mocht toevoegen aan het stralende Hollandse feelgood-filmlandschap zou ik ook iedereen gay maken

In mijn notitieboekje (dat heb ik, want ik neem mijn werk serieus) schreef ik in de donkere en overvolle zaal van het Ketelhuis: alles wordt even drie keer uitgelegd. Singel 39 is namelijk geen subtiele film. De personages hebben felblauwe ogen die worden geaccentueerd door de blauwe kleding die ze dragen, zelfs de ‘armoedige’ kunstenaar heeft perfecte tanden, versgekapt haar en een sfeervol atelier, en alle scènes die binnenshuis zijn gefilmd lijken een beetje op een bierreclame. Eigenlijk heel kalmerend. Zag mijn leven er maar zo spic en span uit.

Daarnaast komt het Transavia-logo niet één, niet twee, niet drie, niet vier, niet vijf, maar zes (6!) keer in beeld, in een tijdsspanne van ongeveer twee minuten. Het is verder altijd zonnig in de Nederlandse romkom (want ook al mogen we het niet zo noemen, Singel 39 is dat tóch), behalve als er een begrafenis is, dan regent het natuurlijk en staat iedereen rond een graf met een zwarte paraplu. Alles in de Singel 39-wereld is, zoals het een romantische komedie betaamt, onherkenbaar fris, schoon, rijk en zonnig. Max heeft gelukkig nog een soort multidimensionale persoonlijkheid met een randje: hij schippert tussen zijn identiteiten als een ADO Den Haag-fan (waarbij hij de scheids een kuthomo noemt, ‘da’s de cultuur hè’, en ook het enige moment waarop het woord ‘homo’ niet verrast) en een kunstenaar met een kinderwens. En die kinderwens, dáár gaat het natuurlijk over! Ik zal niks over dit deel van de film verklappen, ga ‘m maar zien. In ieder geval: Singel 39 is bijna precies wat je ervan verwacht als je de rood-met-witte poster ziet, en dat is (zoals ook in mijn notitieboekje staat) heerlijk voor de donderdagochtend/zondagavond.

Bijna, schreef ik, want het enige onverwachte aan deze film: bijna iedereen is gay! Hoezee! Wel alleen de mannen, da’s een beetje jammer, maar toch: er zijn meer homo’s dan hetero’s in Singel 39. Ik heb ze geteld (ik tel Douwe Bob als bi, maar sta open voor discussie). En eindelijk begrijp ik deze film. Als ík iets mocht toevoegen aan het stralende Hollandse feelgood-filmlandschap zou ik namelijk ook iedereen gay maken. Gewoon, omdat het kan. Fijn. Toch nog een beetje herkenning.