In Marriage Story, een leuke titel voor een film over een scheiding, gaan Charlie (Adam Driver dus) en Nicole (Scarlett Johansson) uit elkaar. Nicole acteert in het New Yorkse theatergezelschap waarvan Charlie regisseur is: hun gezamenlijke artistieke leven lijkt op het eerste gezicht vrij volmaakt. Maar Nicole besluit bij Charlie weg te gaan, aan een tv-serie in Los Angeles te gaan werken, én hun tienjarige zoon mee te nemen naar de andere kant van het land. En dat gaat natuurlijk zomaar niet.
De film opent met monologen van Charlie en Nicole, die opsommen wat er zo bijzonder aan de ander is: hij is briljant en houdt ervan om vader te zijn, zij luistert en speelt écht met hun zoon. Langzaamaan wordt duidelijk waarom ze dan toch gaan scheiden. Dat is Marriage Story: het verhaal van een huwelijk, verteld wanneer het (bijna) voorbij is.
Charlie en Nicole zijn leuke mensen. Zo komen ze over. Ze zijn sympathiek, rationeel, redelijk eerlijk, proberen allebei een goede ouder voor hun kind te zijn. Niemand is de bad guy. Maar in een scheiding moet er toch een bad guy zijn? Iemand die schuldig is, iemand waardoor we allemaal snappen, oh, dáárom ga je bij ‘m weg! Dat hoeft natuurlijk niet per se een guy te zijn. Het kan ook Meryl Streep in Kramer vs. Kramer zijn, die haar kind (!) in de steek (!) laat (!). Dat kan natuurlijk niet, als moeder. (Even tussendoor: er zit een fantastische speech in Marriage Story van de fantastische Laura Dern die, als advocaat van Nicole, op fantastische wijze uiteenzet hoe het moederschap van het vaderschap verschilt, en alleen daarom al moet je deze film zien. Deze speech had echt begrip kunnen kweken voor Meryl destijds.)
Het is fijn dat Noah Baumbach op een veel subtielere wijze laat zien wat er mis kan gaan in een huwelijk
Terug naar de vraag: wie is de bad guy? Charlie is een lieve, oprechte, grappige man. Nicole is een leuke, slimme, getalenteerde vrouw. Ze haten elkaar niet. Toch? Zoals altijd is alles weer veel genuanceerder dan ik denk en dan Hollywood ons normaliter doet geloven, dus het is fijn dat Noah Baumbach op een veel subtielere wijze laat zien wat er mis kan gaan in een huwelijk. Ook als je allebei sympathiek en eerlijk bent.
En als je zo sympathiek bent, dan lijken die ongeschreven regels die er bestaan voor het einde van een relatie (dat je je ex-schoonmoeder, die je al tien jaar kent, niet meer mag spreken, bijvoorbeeld) nog net iets absurder dan ze sowieso al waren. Maar hoewel ze absurd zijn, zijn ze ook noodzakelijk. Want het vergt veel moeite om je leven weer van jou te laten zijn. Terwijl Charlie nog aan het bijkomen is van de initiële schok van de scheiding, is Nicole daarmee bezig: een eigen leven creëren. En dan snap je best dat ze daarvoor naar LA moet. Ook zij is geen bad guy. Zelfs de keiharde advocaten van Charlie en Nicole doen gewoon hun menselijke best in een onmenselijk systeem. Er is geen bad guy, er is geen good guy. Er is alleen het einde van een huwelijk, met alle nuance die daarbij hoort.
