Regisseur Bruno Dumont over zijn prettig gestoorde musical Jeannette: 'Ik accepteer dat je soms het geblaat van een schaap hoort'

Jeannette is een wonder. Een film zoals je nog nooit zag. Een musical over de jonge jaren van de toekomstige heilige en legeraanvoerder Jeanne d'Arc. Opgenomen in de duinen, onder een lichtblauwe hemel en tussen de schaapjes. Met in de hoofdrol amateuracteurs, die een stokoude tekst oplepelen en zingen en dansen op gloednieuwe elektronische beats en heavy metal.

Maar waar ik een wonder zie, zie jij misschien wel het werk van de duivel. Jeannette heeft geen plot en geen meezingers. De acteurs raken af en toe de verkeerde noot en dansen zoals er wordt gedanst op de lokale toneelclub. La La Land ligt heel, heel, héél ver hier vandaan.

'Ik zoek graag het avontuur op. Ik wil nieuwe dingen proberen', vertelt regisseur Bruno Dumont als ik hem spreek op het International Film Festival Rotterdam. Dumont is zo'n regisseur die kan maken wat hij wil. Of het nu een komedie is over incestueuze adel (Ma Loute) of een extreem ongemakkelijk portret van een meisje dat te hard wil houden van Jezus (Hadewijch). Is het niet moeilijk voor hem om geld te vinden voor zijn projecten?

'Als je commerciële films maakt, kan dat een probleem zijn. Maar echte cinema is niet commercieel. Mijn films kosten tussen de 1 en 2 miljoen euro en spelen quitte. Ik moet zuinig aandoen, maar het geeft ook veel vrijheid. Voor de maker, maar ook voor de toeschouwer.'

Met woorden kan je moeilijk uitleggen hoe het is om Jeanne d'Arc te zijn

Hoe bedoelt u dat, vrijheid voor de toeschouwer?
'De vragen die spelen in Jeannette zijn gecompliceerd en theologisch. In de film zitten een paar momenten die niet logisch te verklaren zijn, maar door de muziek en de dans kan je er toch in meegaan. De toeschouwer heeft de vrijheid om te interpreteren wat hij ziet.'

Was dat voor u de belangrijkste reden om een musical te maken?
'Er zijn wel 60 films gemaakt over Jeanne d'Arc, maar nog nooit eentje over haar kindertijd. Ik ben niet geïnteresseerd in Jeanne d'Arc zelf, maar in hoe ze Jeanne d'Arc is geworden. Ik was geïnteresseerd in het proces: hoe word je een heldin?

Met woorden kan je moeilijk uitleggen hoe het is om Jeanne d'Arc te zijn. Het is iets mysterieus. Met muziek kom je al dichterbij dat gevoel van extase. Als je danst op elektronische muziek, weet je ook niet precies wat het allemaal voorstelt of wat het betekent, maar de muziek maakt wel iets in je los. Als Jeannette zich bijvoorbeeld hardop afvraagt waarom God de oorlog en misère toestaat, komt er geen antwoord in de tekst. Het is de muziek die het antwoord geeft.'

Wat zijn de antwoorden die muziek kan geven? 
'In mijn eigen leven geeft de muziek van Bach de antwoorden. Ik kan dat niet uitleggen, maar ik heb het gevoel de muziek van Bach zaken verklaart. Het is lastig om daar woorden aan te verbinden, het is een gevoel. Je moet muziek muziek laten zijn. Als je luistert naar elektronische muziek, de beat, dan voel je in je hart dat je daar een band mee hebt. Maar muziek is niet het enige onderdeel daarvan. In Jeannette heb je ook de actrices, de choreografie, de dialoog, het verhaal - dat samen vormt het antwoord.'

Soms zingt een  actrice goed, soms een beetje vals. Dat hoort erbij

U werkt graag met non-professionele acteurs. Wat geven ze u dat ervaren acteurs u misschien niet kunnen geven? 
'Ik ben altijd op zoek naar een samenspel tussen wat ik eis van anderen en wat anderen mij kunnen geven. Het headbangen en de handstand kwamen uit de koker van Lise Leplat Prudhomme, het kleine meisje dat Jeannette speelt. De muziek gaf haar die bewegingen in. De melodie die je in de openingsscène hoort zingen, heeft Lise ook zelf bedacht. Het zijn popachtige melodieën, die ze zelf ergens heeft opgepikt.'

Is het dan niet erg dat er vals wordt gezongen?
'Het is mijn bedoeling om juist niet perfect te zijn. Ook niet qua geluid. Ik gebruik het geluid dat we opnamen op de set. Soms is dat een beetje ruw, soms zingt een actrice goed, soms een beetje vals. Dat hoort erbij. Als je perfectionisme nastreeft, dan krijg je iets dat abstract is, want het echte leven is niet perfect. We dragen allemaal iets slechts en iets goeds in ons. Als je dat weet te pakken, als je dat weet weer te geven, dan ben je écht bezig. Daarom accepteer ik ook dat je tijdens het zingen soms het geblaat van een schaap hoort dat op dat moment rondliep. Dat geluid heb ik niet later toegevoegd, dat neem ik gewoon mee.'