The Brutalist
- Regie
- Brady Corbet
- Met
- Adrien Brody, Felicity Jones, Guy Pearce, Joe Alwyn
- Duur
- 215 min.
- Jaar
- 2024
- Taal
- Engels, Hongaars
‘Met een reusachtige sloopkogel door de rotte façade van Huis Amerika. Inclusief intermission om even op adem te komen.’
Architect László Tóth (Adrien Brody) vlucht met zijn vrouw Erzsébet uit het na-oorlogse Europa en belandt in Pennsylvania, waar een mysterieuze rijke klant hun levens verandert.
‘Monumentaal’, staat er in dikke letters op de poster van The Brutalist. Beter kan je ‘m ook niet samenvatten: de film van Brady Corbet (Vox Lux) beslaat vier decennia, duurt drieënhalf uur (plus een kwartier intermission, onze goeie ouwe vriend), werd gedraaid op megarollen 35mm-film en ontmantelt in de tussentijd de American Dream door de ogen van László Tóth (Adrien Brody), een architect en overlever van de Holocaust. Een film van mythische proporties, uit de categorie ‘zo worden ze niet meer gemaakt’.
‘Het Vrijheidsbeeld prijkt trots aan de hemel als László Toth de boot af stapt. ‘Welkom!’ roept ze, met uitgestoken hand en brede glimlach, ‘leuk dat je er bent.’ De Joodse Toth, gevlucht uit Europa, waar het Derde Rijk jaagde op zijn mensen en niks moest hebben van zijn on-Germaanse architectuur, wordt in New York met open armen ontvangen. Och ja, de Verenigde Staten in de jaren 40: thriving, progressief en o-zo-open-minded. Yes? No? In het grootser dan grootse The Brutalist, bouwt regisseur Brady Corbet (Vox Lux) steentje voor steentje aan zijn portret van een land met twee gezichten. Voor Toth begint de American Dream wanneer een steenrijke industrie-magnaat een dikke envelop in zijn gezicht wappert en hem vraagt zijn passieproject te ontwerpen. In de anderhalf uur vóór de intermission (onze goeie ouwe vriend) timmert Toth vol vertrouwen, in prachtig geschoten VistaVision, aan zijn magnum opus. Gewapend beton, marmer uit Italië, complete creatieve vrijheid. Niks is te gek. Maar wanneer je helemaal ontspannen weer terugkomt van je plaspauze, onthult Corbet de verborgen gebreken van Huis Amerika. De fundering is rot, het lekt in de keuken en het woord ‘vrijheid’ dat boven de deur hing blijkt weinig meer dan ‘tolerantie’ met een dun laagje lak. Wees welkom!’
